friendster-napster

Bizce Hayat

Küçüksündür kalbin sanki pır pır uçar, her şeyi merak edersin, öğrenirsin, duyarsın, görürsün… Hayat tozpembedir o küçücük kalbin bir şekerle bile mutlu olur. Hani o şekeri dilinin üzerine koyarsın ya o an işte o an dünyalar senindir. Derdin mi? Sadece bir oyun arkadaşı ve oyuncaktır. Oyuncaklar mı? Onlar bizim şu alemdeki minik kahramanlarımızdır. Onlarla değil bu dünyayı kocaman evreni kurtarırız. Barbie bebeğimiz komşusuna 5 çayına gider. Arabamız bize dünyayı dolaştırır (polis arabası bütün hırsızları içine alacak kadar kocamandır bir de ). Bir ara bu kocaman dünyanın oyuncuları biz oluruz. Yemekler yaparız, içecekler hazırlarız, hiç yapamadığımız kahveyi yapar üzerine bir de afiyetle içeriz… Bir de parkımız var. O salıncak var ya! İşte onunla sallanırken sanki göklere değecekmişiz gibiyizdir. Arkadaşlar, arkadaşlar, arkadaşlar. İşte onlar bizim tek önemsediğimiz şeydir o an. Onlarla saklambaç, körebe, yakalambaç, elimde sende ve bir sürü oyunu oynarız. Ve o zaman onlar bize açılan tek hayat penceresidir…
Büyürsün okula başlarsın, ödevler mi? Aman dert eden kim onları. Okul arkadaş ve oyun deposudur. Hatta oyunlar oyna oyna hiç bitmez. Tenefüsler mi? Hiç gelmez. Sanki öğretmen yıllarca ders anlatır hani bir de konuşunca kızarlar ya! İşte o zaman git o kitabi kafasına indir. Ya insaf biz de çocuğuz herhalde. Bazen konuşmak da gelmez içinden işte o zaman en güzel hayalleri kurarsın. Kimi zaman hikayedeki prenses kimi zamansa hiç kimsesindir sadece yönetirsin hayalini. Hani bir de tenefüsün tadı başkadır. Oyunlar, sohbetler, fıkralar… O on dakika sana bir saniye gibi gelir. Ama bilirsin ki o sohbetler hiçbir zaman unutulmayacak. Bizim için her zaman geçmişte kalan bir özlem olacak… Ama bileceğiz ki o arkadaşlarımızı tanımak dünyamızı değiştirdi. Her adımımızda onların da ayak izleri olacak.
Sonra mı? Daha da büyürsün. Artık gençsindir. O küçüklüğünü çevreleyen masum oyunlar yoktur. Sadece sevgili, bilgisayar, telefon üçlüsü hâkimdir hayatına. Sanırım hiç kimse anlamaz ama hayat artık çok değişmiştir. Geçmişimizde var olan hiçbir şey bugün bizim için önemli değildir. Çocukluğumuzu bezeyen o masum oyuncaklar yok olmuştur. Ya o arkadaşlar? Onlar da artık çok değişmiştir. Öncede öncelik arkadaşken şimdi ise çıkarlar olmuştur. Tozpembe olan renk artık kirliliğin rengine dönüşmeye başlamıştır. Elinde kalan ne? Hiçbir şey ne kötü gününde yanında dostların ne de dost bildiklerin olacak. Sadece sen ve yalnızlığın… Annen ve baban mı? Onlar hayatının sadece belli bölümlerinde görev alırlar ve bu görevlerini en başarılı şekilde yürütürler. Ama bu sefer onların da görevi yok!. Ve kendi yok oluşunu da sen başlatırsın. Aldığın bir sigara, bir uyuşturucu, bir içki… Yavaş yavaş erirsin ama hayalini kurduğun ölüm o kadar kolay değildir. Bir müddet böyle yaşarsın ve yine bir gün – bütün bu kötü şeylere başladığın bir gün gibi – kafana dank eder. Ben ne yapıyorum ya! Evet, sen ne yapıyorsun genç? Ve ilk kez ayağa kalkar ve bir adım atar. Bu yepyeni başlangıç olumludur. Hayatın bir kısmını kendi eline almıştır en azından. Sorumluluklar başlar hayat artık ne toz pembedir ne de kirliliğin rengi . Hayat artık bambaşka bir renk cümbüşüdür. Zamanla sorumluluklar da ağır gelse de artık hatalar en aza indirilmiştir.
Ve yetişkinlik! Denilebilir ki her şey başkadır. Malesef yaşamadığım bir şeyi asla size anlatamam. Ancak her evlat gibi anne ve babanızın omuzlarındaki yüke bakarsanız benim ne anlatmak istediğimi anlayabilirsiniz. Onlar şu an hayatları boyunca aldıkları en büyük sorumlulukları taşıyorlar. Ancak onlar zamanlarını bizden daha iyi geçirdiler. Çünkü onların gençliğini kirletecek bir cep telefonu yoktu hele bilgisayar hiç yoktu. Onlar bizden farklı olarak arkadaşlarıyla vakit geçirdiler gençken. Bu yüzden onlar bir sorunları olduklarında birbirlerine danışıyorlar. Biz ve bizden sonra gelecek nesil ise hayatını -sanki ilk insanmış gibi- tek başına sorumluluk alarak, her şeyde tek başına karar vererek zorlaştıracaklardır. Biz elbet bir gün yaptığımız yanlışların farkına varacağız ama inşallah bu bir gün son günümüz olmaz. Eğer bu gün biz bunları düşünüyorsak ve yaşıyorsak yeni bir adım için harika bir gündeyiz. Gelecek sadece bir adım uzakta…