Bizce Sevgi
Bir pamuk kadar yumusak, bir seker kadar tatlı, bir anne eli kadar şefkatli, bir beyaz kadar temizdir sevgi. Ona ulaşmak için tek yapacağın kalbinin sınırlarını genişletmek ve içindeki kötülüğü atmaktır. Kalbin ilk günkü çocuğun kadar saf ve temiz olmalıdır. İnsanları kalbiyle tanıyan o çocuk… İşte o çocuk sevginin en büyüğüdür. Karşısındakine verdiği bir gülücük duran kalbi çalıştıran bir mucize gibidir. İlk öpücük zordur, sabır ister; ancak o öpücüktür kalbini açan. Sonrası bitmiştir. Sevgi en ağır hislerle kalbinize dolmuştur. Sevilen değerlidir, sevilen güzel, sevilen yücedir, sevilen öpücüğün karşılığını verendir.
O saflık yüreğine düştüğünde artık dünya tozpembedir. İnsanlar sana bambaşka görünürler. Çünkü insanlara değer verirsin. Onları önemsersin. Bir çocuğun en huysuz haline bile gülersin. Ona ilgi gösterirsin. Onun bir gülümsemesini kazanırsın. Daha da önemlisi onun sevgisini kazanırsın. Huysuz, yaramaz çocuk artık başkadır, artık o çocuk sevilen çocuktur. Usludur, çevresine mutluluk saçar. Ya çevresindekiler artık onlarda o çocuğa ilgilidir. Tanıdıkları çocuk bu değildir. Ve yaşlılar. Şu küçük dünyada onları kim sever? Onlar hep huysuz, uslanmaz, sürekli dert yanan kimseler olarak bilinir. Sevilmezler. Oysa sevgiye, mutluluğa, umuda, ümide ihtiyacı olan onlardır. Bir küçük sevgi dolu gülümseme onların o katı sanılan yaşlı yüreklerinin paslını alır. Ruhları ihtiyacı olan şeyi yani sevgiyi alırlar. Bakın şimdi yaşlı amcaya, teyzeye, nineye, dedeye yürekleri nasılda yumuşadı. Tıpkı sizin o gülümsemeyi ona verirken yüreğinin olduğu gibi…
Peki, hep biz miyiz sevgiye ihtiyacı olan? Hayır, hayvanlarda var. Onlarında yürekleri var. Onlarda birbirlerine sevgi dağıtıyor. Peki, bizim onlara olan sevgimiz? Onlar bizim sevgimize de muhtaç. Onlara verilen bir dilim ekmek bile onlara verilen küçük bir sevgi zerreciğidir. Ama onlar bunu bir kalbe sığacak kadar büyütürler. Sanki çok önemliyiz onun için, öyle davranırlar bize. Ve en son bir de arkana bakarsın. Bu da nereden çıktı dersin. Orada küçücük bir yavru annesinin ona getirdikleriyle besleniyor. Anne o kadar ilgili ki yavrusuna ibret alırsın. Ama orada bir başka şey daha var. Orada yan yana duran kedi ile köpek. Aa bizim kavgalılar değil mi dersin. Ama onlarda sokaklarda birbirleriyle dost olan hayvanlardır. Onlarda artık birbirlerine sevgi ile yaklaşıyorlar baksana. Ve biz… Görülenler kalbin sevgisiydi. Herkesin kalbinde onlar ancak zamanla dışlanan hor görülen sevgiydi.